Hoe het allemaal begon...

Het feest was in Riethoven

Gisteren hadden we een familiefeest in Riethoven. Toevallig sprak ik daar mijn oudtante Luus. Normaalgesproken kan ik dat mens niet uitstaan, met haar te opzichtig groene ogenschaduw en haar zurige adem van te veel sigaretten per dag. En dan heb ik het nog niet eens over haar onophoudelijke gebazel over haar buren die hun tuin te veel zouden verwaarlozen. Natuurlijk had ik alleen oog voor de etenswaren achter haar en zo belandde ik niets vermoedend en ongewild op een plek naast mijn oudtante.

"Och Harrie jong", begon ze op haar gebruikelijke zeurderige toon, "widde ge dat me buren weer unne bruine conifeer hebbe?". Het leek allemaal als vanouds. Na de conifeer kwamen de verwelkte tulpen, hun rolluiken die al een week niet meer gewassen waren en natuurlijk de "popherrie" (muziek) van hun doorgeschoten zoon. Mijn lievelingsnichtje lachte naar me, waarschijnlijk uit medelijden. Ik maakte wat hulpeloze luchtgebaren terug. Plotseling keerde mijn aandacht zich weer naar het gesprek omdat ze een merkwaardig verhaal begon te vertellen over het verleden van Riethoven.

De kerk van oudtante Luus

Toen ik vannacht thuiskwam heb ik geprobeerd haar verhaal op te schrijven, natuurlijk ontdaan van haar Brabantse tongval en haar onnodige moralistische katholieke commentaar. Het viel niet mee want het bier moet altijd op tijdens onze familiefeesten. Haar relaas ging als volgt.

Ergens aan het einde van de zestiende eeuw trouwde de "Rythovesche Heyboer" Antonis met Caroline van Grotel. Het was een groots feest want beide families waren rijk en de oogst was dat jaar buitengewoon goed geslaagd. Drank en eten was er in overvloed. Het hele dorp was uitgestroomd voor deze bijzondere gelegenheid. De gilde liet haar vlaggen zwaaien en het bruidspaar nam het defile van de schutterij af.

Natuurlijk was ook de burgemeester van Riethoven van de partij. Deze man was een nazaat uit de familie Vlas toe Kornkoeve, een familienaam die niet meer in Riethoven voorkomt. Vlas toe Kornkoeve was een rechtvaardige burgervader en voor dit huwelijk had hij een bijzonder kado laten maken: een zilveren ei. 

Volgens burgemeester Vlas toe Kornkoeve was het ei een brenger van "voorspoede ende geluck". In zijn toespraak benadrukte hij dat dit "Ovum Argentum" (Latijn voor zilveren ei) de nieuwe familie nog veel voordeel zou bezorgen. En dat leek ook allemaal uit te komen. Caroline van Grotel bracht 3 gezonde zonen ter wereld: Jan, Joris en Jeroen. Het boerenbedrijf Antonis bloeide als nooit te voren en Riethoven werd een begrip in de Kempen. Vele vele jaren lang bleef alles voor de wind gaan. En al die tijd stond het zilveren ei in een glazen kast en werd het door iedereen met respect aanschouwd.

Het Heiereind anno 2012

Het moet ergens rond 1830 zijn geweest dat de toenmalige familie Pieter Antonis verhuisde van het huidige Heiereind naar een grote boerderij in Broekhoven. De oude kast met het zilveren ei verhuisde mee. Op de plaats van de bestemming bleek het ei verdwenen. Een grote paniek maakte zich meester van de familie. De verhuizing had plaatsgevonden in besloten familiekring dus de verdwijning had nooit het werk kunnen zijn van een gauwdief of een dagloner die een loopje met de wet nam. Er werd nog lang naar het ei gezocht die dagen. Tevergeefs.

De familie Antonis verhuisde naar Broekhoven

De onvermijdelijke rampspoed bood zich al snel aan. De oogst mislukte 6 jaar op rij en de familie Antonis werd ver teruggeworpen. Haar overvloedige rijkdom maakte plaats voor een bestaan met twijfelachtige status. Ook Riethoven zelf werd meegezogen in deze neerwaartse spiraal. Bergeijk en Eersel groeide als nooit tevoren en de voormalige "Paerel van den Kempen" Riethoven verwerd tot een kleinnood in de Brabantse natuur.

Ligt het "Zilveren Ei" hier ergens?

Er zijn nog veel generaties Riethovenaren die gezocht hebben naar het zilveren ei. In de wetenschap dat zilver niet kan vergaan, is de hoop nooit echt opgegeven. De oudere mensen uit Riethoven weten waar het over gaat. Ergens tussen het Heiereind en Broekhoven ligt het ei. En als het ooit weer gevonden zal worden, zal Riethoven herrijzen uit haar winterslaap. En de vinder van het zilveren ei zal het geluk aan zijn/haar zijde hebben.

Of misschien wel hier?

En opeens wist ik het vanmorgen toen ik wakker werd. De afgelopen jaren begon ik me steeds doellozer door het leven te worstelen, het ongeluk met me meedragend. Maar het zilveren ei geeft weer hoop. Dus vanaf vandaag ga ik de draad van het dorp weer oppakken en het zilveren ei zoeken. Ditmaal gaat het lukken. Zowaar ik Harrie van de Biggelaar heet.

In deze blog zal ik verslag doen van mijn vorderingen. Iedereen die aanwijzingen heeft over het ei, al is het een vaag vermoeden, wordt verzocht zich bij me te melden. Samen komen we misschien verder!