Mail uit Groningen

Zou het Zilveren Ei er zo uitzien?

Ik ben nu zeven maanden bezig met mijn zoektocht naar het zilveren ei. Ruim een half jaar vol emoties. Het ei dat "voorspoede ende geluck" zou moeten brengen bracht afwisselend hoop, vreugde, verlangen en nu dan twijfel.

En in al die maanden is mijn liefde voor Riethoven gegroeid. Het dorp met haar charmes en legendes en haar sterke karakter. Een ondergaande zon die kartelt langs de bosrand. Het mais dat in deze tijd van het jaar zo hoog staat dat het je vergezicht ontneemt. De paarden in de wei die nieuwsgierig op je komen afgerend, onschuldig maar toch vol trots. De moderne telefoonmast die als een baken, een moderne kerktoren, de Stevertsebaan markeert. Het zit diep. Het voelt diep.

De telefoonmast van de Stevertsebaan

Dankzij het plaatselijke blad de Houwmouw zijn er nu meer dan 1.000 personen geweest die mijn blog hebben gelezen. Het ingetogen Riethovense volk leest graag, maar het aantal binnengekomen reacties bleef helaas beperkt. Een korte mail, notabene uit de stad Groningen, maakte uiteindelijk alles goed. Een zekere Anton Verhoeven meldde dat hij meer wist en dat ik hem moest bellen op het bijgesloten telefoonnummer.

Een niewsgierig paard meldt zich...

Het was afgelopen zaterdagochtend dat ik het telefoonnummer van Anton Verhoeven intypte. Ik zat in de zon in mijn patio en speelde licht zenuwachtig met mijn lege espressokopje.

- "Prrt... Prrt... Prrrrrt..."
- "Met Trijntje Verhoeven"
- "Ohh.. uhh.., ja, u spreekt met, uhh.. Harrie van de Biggelaar uit Eindhoven, uw man Anton heeft mij een mail gestuurd"
- "Ohh.. mien vader, een ogenblik alstublief"

Daarna duurde het lang, te lang voor mijn gevoel, mijn handpalmen begonnen te zweten, condens sloeg op het glas van mijn mobiel. Uiteindelijk hoorde ik iets aan de andere kant. Een hijgende, krakend oude mannenstem sprak langzaam:

- "Met Verhoeven hier"
- "Beste Mijnheer Verhoeven bedankt voor uw mail over het zilveren ei. U spreekt met Harrie van de Biggelaar uit Eindhoven. U zei dat u meer wist."

Het bleef even stil, waarna ik mijn boodschap maar herhaalde. Na een paar schokkerige kuchjes begon Anton Verhoeven dan toch zijn verhaal. Zijn noordelijke accent aangevuld met heftige, tussentijdse rochelaanvallen maakte het moeilijk om alles te volgen wat hij zei. Maar wat deze bejaarde man te vertellen had was het hoogtepunt van mijn zoektocht tot nu toe.

En al die tijd had ik mijn Espressokopje vast...

Nu, enkele dagen later, denk ik wel eens dat wat hij me toen vertelde allemaal verzonnen zou kunnen zijn. Dat de Riethovense toneelvereniging dit alles in scene heeft gezet om buitenstaanders duidelijk te maken dat er met Riethoven niet te spotten valt.

Maar ik had zelf het nummer in Groningen gebeld. En daar aan het uiteinde van die lijn sprak een echt bestaand persoon. Met emotie, oprecht en op een plechtige toon. Liefst 200 jaar had zijn familie dit relaas geheim gehouden. Maar waarom vertelde hij dit verhaal dan aan mij? Waarom nu? Was hij soms bang dat ik in de buurt van de oplossing gekomen was? Dat het verhaal toch wel eerder vroeger dan later uit zou komen? Twijfel, twijfel.

De beste mijnheer Verhoeven vertelde ongeveer het volgende.

Lang geleden, in het begin van de 19de eeuw, was Riethoven een welvarend dorp. De omringende dorpen Eersel en Bergeijk waren afgunstig en beraamde gezamenlijk een plan om Riethoven ten val te brengen. In die tijden was bijgeloof een serieuze zaak. Men was ervan overtuigd dat de zilveren eieren (het waren er twee!) van Riethoven het dorp zijn glans had gegeven.

De familie Verhoeven was in die tijd goed bevriend met de familie Antonis. Een direkte voorvader van Anton Verhoeven leefde in onmin met zijn eigen familie en was gevoelig voor de plannen van Eersel en Bergeijk. In opdracht van de beide rivaalgemeentes stal deze voorvader eenvoudig de twee eieren, waarna hij voor veel geld er eentje overhandigde aan de gemeente Bergeijk en eentje aan de gemeente Eersel.

Mijn hart bonsde inmiddels. Wat een verhaal!

Later kreeg de dief Verhoeven spijt en wist hij bij de gemeente Eersel de verstopplaats van het Eerselse zilveren ei te bemachtigen. Uit angst voor wraak van de gemeente Eersel, maar ook van zijn eigen familie, die een belangrijke positie bekleedde in Riethoven, vluchtte hij met zijn gezin naar Friesland.    

Duizenden vragen schoten door mijn hoofd. Als vuurpijlen. Hoezo twee eieren? Hoe hadden Eersel en Bergeijk dit sluwe plan samen kunnen bekokstoven? En hoe wist Anton Verhoeven dit allemaal? En hoe was hij vanuit Groningen aan mijn e-mail adres gekomen? En waarom was dit al die jaren verzwegen gebleven? En wat was dan die verstopplaats? En hoe had hij dat zilveren ei dan weer teruggepakt? En, en, en...

Snel stelde ik de vraag over de verstopplek, bang dat hij zou ophangen. Het bleek een schot in de roos. Anton vertelde me rochelend dat zijn zus uit Bolsward een kaart had. Hij zou haar die dag nog vragen om de kaart te fotograferen en op te sturen. En ja, diezelfde middag ontving ik in mijn mailbox een onduidelijke maar zeer begeerde kaart als attachment.

De kaart!

De aanvankelijke euforie verdween snel toen bleek dat ik niet wist wat dit kaartje voorstelde. Waarschijnlijk een stuk landgoed in de Kempen. Nachten bleef ik aanhoudend naar de plek op de bruinige kaart zoeken. Tevergeefs.

Een uitvergroting

Opnieuw moet ik een beroep doen op de lezers van mijn blog. Weet iemand waar dit is? Om welke plek gaat dit? Ter verduidelijking. De begeleidende tekst is "Graaf onder den baksteen een paar duimen vanaf den grooten boom in den uytersten hoek". Help, o help. We zijn zo dichtbij en toch zo ver weg.