Verhuizen

Deze keer geen foto's: mijn toestel is stuk

Het was een drukke dag geweest en de Hemelvaartsvakantie stond voor de deur. Dus ik had alle tijd om eens na te denken over het Zilveren Ei van Riethoven. Met een glas in mijn schoot, onderuit geschoven in een luie stoel, begon ik voorzichtig met redeneren.


Natuurlijk was dat ei al vele malen omgesmolten door een dubieuze ijzerhandelaar met een gezin van 12 kinderen of het was op een andere manier zo definitief kwijtgeraakt dat mijn zoektocht tevergeefs zou zijn. Maar stel je voor, stel je voor, het was toch van die verhuiskar afgevallen, ergens in een Broekhovense greppel gerold...


Zou ik de oude kaart van Riethoven nog eens raadplegen? Hij lag niet meer op mijn bureau. Wat? Waar was-ie? Niet op de grond, niet onder de stoel. Help! Die kaart moest nog terug naar die aardige familie Hoeks. Had ik hem dan in mijn onoplettendheid in een bureaula geschoven? 

De ene na de andere la ging open. Ik kwam van alles tegen:

- mijn verzameling gummetjes
- een foto van mezelf, 2 jaar oud, verkleed als pandabeer (carnaval)
- een stapel onverstuurde brieven aan mijn grote liefde Jip Driehans
- ongesorteerde oud Brabantse sigarenbandjes
- nog meer gummetjes (oooh, wat kan ik nog een hoop uitwissen)
- een aangevreten en inmiddels aangeklonterde zak boerderijdrop
- en nog veel meer van hetzelfde genre

Maar geen kaart! Wanhopig liep ik door mijn kleine huis. Daarbij stootte ik in het kamerdonker met mijn heup tegen de bak van de cavia's. Ik pakte instinctief de twee arme diertjes op en kuste ze verstrooid in hun nek. Maar zag ik het goed... daar... daar lag de schatkaart onder in de bak. Tussen de houtkrullen en onder de caviastront. Arggghh! Hoe kon dit?

Er was maar 1 overduidelijke schuldige hier en dat was zoals met zoveel rampen in mijn leven: mijn poetsvrouw. Het mens was ooit op aanraden van mijn moeder stilzwijgend "aangenomen", maar had haar reputatie nooit kunnen waarmaken. Het ergste tot nu toe was de sloop van mijn 355-delige bouwmodel van het marineschip USS Ulvert M. Moore (DE 442). Ik vond hem schoongemaakt, maar omgekeerd terug op mijn kast. Alle antennes en buitenboordapparatuur afgebroken.

Maar dit was ordegroottes erger. Hoe kon ik Sandra ooit weer onder ogen komen? De ellende trok naar mijn hoofd. Enigzins duizelig zakte ik terug in mijn luie stoel. Een onbekende hoeveelheid tijd later was ik weer bij kennis. Ik keek op en zag dat de kaart gewoon nog op mijn bureau lag! Aaah. De slaap, die vervloekte sluipmoordenaar, had me overvallen!

Ik deed een nieuwe poging. Riethoven in 1830. Aangenomen dat het Zilveren Ei ergens aan de kant van de weg zou liggen. Met een blikje Pepsi Max in de hand legde ik de oude kaart van Riethoven voorzichtig over de kaart van nu. Er waren eigenlijk maar 3 mogelijkheden, 3 mogelijke verhuisroutes. Een beetje afhankelijk van de exacte locatie waarnaar de rijke Antonis familie in Broekhoven verhuisd was:

Verhuisroutes door Riethoven

1. Heiereind - Eind - Molenstraat - <straat die nu niet meer bestaat> - Bosweg (rood)
2. Heiereind - Willibrordusstraat - Hennepstraat - Kapelstraat - Broekhovenseweg (geel)
3. Heiereind - Voorderstraat - Tonterstraat - Stevertsebaan - Broekhovenseweg (blauw)

Ja wat nu? Hoe zou ik op deze routes een Zilveren Ei gaan vinden op een manier die nog niemand had geprobeerd? Het duurde even, maar toen lachte het geluk me eindelijk een beetje toe. Waarom was ik daar niet eerder op gekomen? Mijn beste maatje van de lagere school was, in tegenstelling tot mijn eigen ingedommelde carriere, professor Metallurgie (mooi woord voor metaalkunde) aan de universiteit geworden. Die zou me zeker verder op weg kunnen helpen. Hahaha, we waren weer een stap dichterbij!

Maar eerst ga ik nog in de Brabantse archieven duiken. Je hoort snel weer van me. 

De Oude Kaart van Riethoven

Riethoven in 1866

Hoera! Ik heb een oude kaart van Riethoven weten te bemachtigen. Hij ligt hier voor me op mijn bureau. De stapels boeken en kranten vluchtig aan de kant geschoven. Alles wat ik koester lijkt niets meer te betekenen wanneer ik naar dit stukje oud papier kijk. Elke streep, elke kromming is een apart verhaal. In mijn volgende post meer over deze wonderbaarlijke landkaart, maar nu eerst het verhaal hoe ik eraan gekomen ben.

Vakantiefoto Sauerland

Vorige week verbleef ik met mijn moeder in Sauerland (Duitsland). We waren daar om haar te laten herstellen van haar lentegriepje. Kort voor ons vertrek reageerde een zekere Sandra Hoeks op mijn blog. Haar vader had een oude kaart van Riethoven die hij wel ter beschikking wilde stellen. Ze postte twee korte berichten. En daar bleef het bij. Mijn herhaalde en steeds wanhoperige vraag naar reacties van haar op de blog bleven onbeantwoord.

Naarmate de uren verstreken, vernauwden mijn gedachtengangen en bleef ik obsessief op de "refresh" button van mijn browser duwen om te kijken of ze al geantwoord had. Mijn eten brandde aan en toen de pizzalijn mijn alternatief had gebracht, schoof ik, kijkend naar het scherm een stuk karton in mijn mond. Pas nadat de gekauwde papieren pap in mijn keelgat was verdwenen, keerde ik geschrokken terug in de realiteit. 

Ze antwoordde niet meer. Ze antwoordde niet meer!

Sandra's antwoorden

Was het Internet uitgevallen in Riethoven? Wilde haar vader de kaart toch niet kwijt? Was Sandra Hoeks misschien een schuilnaam voor iemand anders? Was ze in werkelijkheid Jan van Henegouwen uit Rotterdam die er genoegen in schiep om elke welgemeende blog op het Internet op de hak te nemen?

Ik greep mijn mobiel en zocht met mijn duim zenuwachtig naar het telefoonnummer van oudtante Luus. O wonder, ze stond in mijn adressenlijst.

"Tante Luus, met Harrie", hakkelde ik toen ze opnam, "dit is een noodgeval". Het duurde even maar toen ze begreep dat ik het was antwoordde ze: "Wa leuk da de ge belt. Hoe waar ouwe vakantie in Saurlan met ons Mia?". Al jaren ging mijn moeder naar Sauerland en het viel me altijd op dat oudtante Luus het niet over Sauerland had maar over Saurlan, alsof het een mondaine Franse badplaats betrof.

Telefoon van oudtante Luus

Nadat ik haar kort had geinformeerd over het neerslachtige weer van de afgelopen week en de gesteldheid van mijn moeder, kon ik eindelijk vragen of ze Sandra Hoeks kende en waar ze in Riethoven woonde. Ja, ze kende Sandra Hoeks en haar familie. Uiteraard was er volgens haar weinig goeds aan hen te beleven. Ze waren zeer infrequente kerkgangers en bovendien was het "maar" import want ze woonden in het oorspronkelijke huis van ... (helaas naam vergeten).

Natuurlijk wilde ze weten waarom ik Sandra Hoeks zocht. Toen ik haar over mijn ambitieuze zoektocht naar het Zilveren Ei wilde vertellen, realiseerde ik me plots dat ze maar beter niets over mijn blog te weten zou mogen komen. Anders zou het nooit meer goed komen tussen ons. Ergens voelde ik dat ik haar nog vaker nodig zou hebben in de toekomst. Gelukkig redde ze me: "Hedde ge eindelijk een afsproakje? Ut wer us tijd da ge aan de vrouw komp. Hoe oud bende ge? 35 joar?". Ik sputterde als antwoord wat voor me uit, wat zij interpreteerde als een ja. Eindelijk gaf ze me het adres. Ik hing op zonder verdere woorden.

Normaliter heb ik een verlegen en gevoelige natuur. Zeker als het om vreemde mensen gaat. Bij elke vreemdeling heb ik het gevoel dat ze alleen al door naar me te kijken doorhebben welk nietig persoon ik ben. Maar toen ik Sandra's adres kreeg, was er geen weg terug. Ik zat in mijn roestige barrel naar Riethoven voordat ik er erg in had.

Het was een huis aan het eind van de straat aan de rand van het dorp. Nadat ik had aangebeld realiseerde ik me pas dat ik hier geheel onaangekondigd stond. Ik kon nog weglopen. Het voordeurslot maakte een klikkend geluid. Omdraaien? Te laat, de deur ging al open. Sandra zelf (zoals later zou blijken) deed open. Ik weet niet meer wat ik zei, maar ze glimlachte en zei dat ik binnen moest komen.

We liepen schuin naar het achterste deel van het huis waar op de donkerhouten keukentafel de laatste resten van het avondeten stonden. "Oh, sorry ik kom ongelegen zie ik", sprak ik. "Nee hoor, we waren nog wat aan het natafelen" was het antwoord. "Wat mag het zijn?", stelde de vader voor in zijn beste Nederlands, "Een koffie? Een bier? Wat anders?".

Broekhoven op de kaart

En zo zat ik met een goed glas droge witte wijn in een vreemd huis bij een hartverwarmende familie. Aan het hoofd van de tafel Sandra: een vrouw van 24 jaar ("over 2 maanden 25 jaar", verbeterde ze zichzelf). Haar ogen combineerde kinderlijke verbazing met een aanstekelijke nieuwsgierigheid.

Tegenover me zat haar moeder die nadat ik mijn verhaal had gedaan vroeg hoe ik op het idee was gekomen om deze zoektocht te beginnen. Ieder ander zou dit gevraagd hebben met een latent gevoel van medelijden, maar bij haar voelde het oprecht.

Sandra's vader liep af en aan om onduidelijke reden. Halverwege het gesprek pakte hij een brief erbij die hij aan het schrijven was. Zijn inktpen krulde mooie letters op het papier. Toen stond hij weer op en kwam terug met de kaart in een goedkope lijst met een wat vale glasplaat.

Ik weet niet hoe lang ik er ben geweest. Het was een tijdsvacuum. Het leek een filmopname van een gezin in Riethoven. Alsof ik er zelf niet aan had deelgenomen. Alleen maar mocht observeren. Maar de kaart mocht mee en dat was het belangrijkste!