Verhuizen

Deze keer geen foto's: mijn toestel is stuk

Het was een drukke dag geweest en de Hemelvaartsvakantie stond voor de deur. Dus ik had alle tijd om eens na te denken over het Zilveren Ei van Riethoven. Met een glas in mijn schoot, onderuit geschoven in een luie stoel, begon ik voorzichtig met redeneren.


Natuurlijk was dat ei al vele malen omgesmolten door een dubieuze ijzerhandelaar met een gezin van 12 kinderen of het was op een andere manier zo definitief kwijtgeraakt dat mijn zoektocht tevergeefs zou zijn. Maar stel je voor, stel je voor, het was toch van die verhuiskar afgevallen, ergens in een Broekhovense greppel gerold...


Zou ik de oude kaart van Riethoven nog eens raadplegen? Hij lag niet meer op mijn bureau. Wat? Waar was-ie? Niet op de grond, niet onder de stoel. Help! Die kaart moest nog terug naar die aardige familie Hoeks. Had ik hem dan in mijn onoplettendheid in een bureaula geschoven? 

De ene na de andere la ging open. Ik kwam van alles tegen:

- mijn verzameling gummetjes
- een foto van mezelf, 2 jaar oud, verkleed als pandabeer (carnaval)
- een stapel onverstuurde brieven aan mijn grote liefde Jip Driehans
- ongesorteerde oud Brabantse sigarenbandjes
- nog meer gummetjes (oooh, wat kan ik nog een hoop uitwissen)
- een aangevreten en inmiddels aangeklonterde zak boerderijdrop
- en nog veel meer van hetzelfde genre

Maar geen kaart! Wanhopig liep ik door mijn kleine huis. Daarbij stootte ik in het kamerdonker met mijn heup tegen de bak van de cavia's. Ik pakte instinctief de twee arme diertjes op en kuste ze verstrooid in hun nek. Maar zag ik het goed... daar... daar lag de schatkaart onder in de bak. Tussen de houtkrullen en onder de caviastront. Arggghh! Hoe kon dit?

Er was maar 1 overduidelijke schuldige hier en dat was zoals met zoveel rampen in mijn leven: mijn poetsvrouw. Het mens was ooit op aanraden van mijn moeder stilzwijgend "aangenomen", maar had haar reputatie nooit kunnen waarmaken. Het ergste tot nu toe was de sloop van mijn 355-delige bouwmodel van het marineschip USS Ulvert M. Moore (DE 442). Ik vond hem schoongemaakt, maar omgekeerd terug op mijn kast. Alle antennes en buitenboordapparatuur afgebroken.

Maar dit was ordegroottes erger. Hoe kon ik Sandra ooit weer onder ogen komen? De ellende trok naar mijn hoofd. Enigzins duizelig zakte ik terug in mijn luie stoel. Een onbekende hoeveelheid tijd later was ik weer bij kennis. Ik keek op en zag dat de kaart gewoon nog op mijn bureau lag! Aaah. De slaap, die vervloekte sluipmoordenaar, had me overvallen!

Ik deed een nieuwe poging. Riethoven in 1830. Aangenomen dat het Zilveren Ei ergens aan de kant van de weg zou liggen. Met een blikje Pepsi Max in de hand legde ik de oude kaart van Riethoven voorzichtig over de kaart van nu. Er waren eigenlijk maar 3 mogelijkheden, 3 mogelijke verhuisroutes. Een beetje afhankelijk van de exacte locatie waarnaar de rijke Antonis familie in Broekhoven verhuisd was:

Verhuisroutes door Riethoven

1. Heiereind - Eind - Molenstraat - <straat die nu niet meer bestaat> - Bosweg (rood)
2. Heiereind - Willibrordusstraat - Hennepstraat - Kapelstraat - Broekhovenseweg (geel)
3. Heiereind - Voorderstraat - Tonterstraat - Stevertsebaan - Broekhovenseweg (blauw)

Ja wat nu? Hoe zou ik op deze routes een Zilveren Ei gaan vinden op een manier die nog niemand had geprobeerd? Het duurde even, maar toen lachte het geluk me eindelijk een beetje toe. Waarom was ik daar niet eerder op gekomen? Mijn beste maatje van de lagere school was, in tegenstelling tot mijn eigen ingedommelde carriere, professor Metallurgie (mooi woord voor metaalkunde) aan de universiteit geworden. Die zou me zeker verder op weg kunnen helpen. Hahaha, we waren weer een stap dichterbij!

Maar eerst ga ik nog in de Brabantse archieven duiken. Je hoort snel weer van me.