Epiloog (de andere kant van het ei)

Onlangs ontving ik, Paul Jansen, het volgende verslag van de groep Riethovense jongeren die een geweldige strijd heeft geleverd om het Zilveren Ei te bemachtigen. Aanstormend verslaggever Jari is de schrijver van dit boeiende verhaal. 

Na een lange tijd te hebben moeten wachten, gaan nu ook wij, de dwarsbomers van Pauls Zilveren Ei verhaal, ons verhaal doen over de zoektocht naar het Zilveren Ei.

Van links naar rechts Michiel, Teun, Jari en Gijs

Maar wie is ‘wij’? ‘Wij’ is een groep van vier jongens uit Riethoven bestaand uit: 

• Gijs: Een persoon die niet makkelijk van zijn stuk te brengen was tijdens de zoektocht, totdat de dreigbrief op de mat viel… 

• Michiel: Een jongen die zijn bankrekening al zag oplopen na gelezen te hebben dat de waarde van het Zilveren Ei €80.000 bedroeg. 

• Teun: Het ‘meesterbrein’ achter deze operatie die ons bijna naar Erp had gestuurd terwijl het Ei ongeveer één kilometer van ons verwijderd lag. Coördinaten was niet echt zijn ding. 

• Jari: degene die de andere drie het ‘Zilveren Ei virus’ had aangepraat maar ook degene die het ook al weer als eerste niet meer zag zitten toen we naar de kerk in Eersel werden gestuurd.

Hoe het allemaal begon

Het was de avond die ons leven volledig zou veranderen. Jari bracht bij Michiel thuis het onderwerp ter sprake. Gijs en Michiel waren direct onder de indruk en we waren het onmiddellijk met elkaar eens dat het niet die ‘buitendorpse’ Harrie van de Biggelaar zou worden die er van door ging met dat Ei, dat Ei zou in Riethoven blijven. Na even kort het verhaal te hebben verteld gingen we met zijn drieën surfen op het web waar we uiteindelijk bij Ovum Argentum uitkwamen.

Zonder toepen geen leven!

Na eerst het verhaal te hebben gelezen (waar nog stiekem veel tijd in ging zitten en waar ook een behoorlijk uithoudingsvermogen voor nodig was, zo boeiend was het niet altijd) zagen we het eerste kaartje. Vlug Google Maps erbij gepakt en aan het vergelijken geslagen. Al heel snel werd duidelijk dat het maar een plek kon zijn: het bos achter het paardrijdterrein. Na ons avondje te hebben afgesloten met nog een potje toepen keerden we weer voldaan huiswaarts met een hoofd vol mogelijke scenario’s waar we wel eens verzeild in konden raken.

De boom waar het allemaal begon...

De volgende dag trokken Gijs en Jari eropuit in de veronderstelling niks te vinden. Maar deze gedachte werd al vlug ontkracht. Er stond daar wel degelijk een boom die aan de omschrijving voldeed. Sterker nog er lag ook een baksteen, en om het verhaal volledig ongeloofwaardig te maken lag er ook nog…ja hoor het kistje. Na het briefje en het kistje te hebben bestudeerd was het historische aspect al vlug verdwenen, aangezien onder op het kistje het prijsstickertje nog zat (minpunten Paul!). Na inmiddels Teun ook maar toegevoegd te hebben aan ons ‘Zilveren Ei-hunter groepje’ was het vanaf nu alleen maar speculeren: wel naar de kerk in Eersel, zoals vermeld stond op het briefje uit het kistje of toch niet. Maar ja toen de beste man er een Generaal-Majoor bij ging halen zoals hij melding van deed op zijn blog werd het toch wel weer spannend dus besloten we door te gaan. 

De hulpkoster die een dubieuze rol speelde in dit verhaal

Waar Gijs en Jari moesten passen vanwege vakantie, gingen Teun en Michiel verder met de speurtocht. Op een zaterdag vertrokken de twee richting de kerk van Eersel. Wanneer zij tegen de hulp koster vertelden waarvoor zij kwamen, blaakte de priester een zucht van verlichting: “eindelijk!” Wanneer zij de kerktoren beklommen en het volgende kistje niet kregen gevonden, kregen Michiel en Teun hulp uit onverwachte hoek, namelijk van de koster zelf: “heb je daar al eens gekeken?” hoorden zij de koster vragen. En ja hoor daar lag het. Dus dat het doorgestoken kaart was dat was wel zeker, na kennis te hebben gemaakt met een koster die zich duidelijk niks van het plan aantrok.

Het verkrekte schuurtje in Steensel

Wanneer de mannen terug kwamen uit Eersel, hadden ze de eerste coördinaten tot hun beschikking. De andere coördinaten zouden liggen in het vervallen schuurtje aan de Tasbroekweg te Steensel. Dus hup op de fiets en richting het vervallen schuurtje. Na een tijd te hebben rondgedwaald en ook nog een voorbijganger te hebben moeten uitleggen wat ze er deden, vond Teun het wel welletjes. Maar dankzij Michiels’ arendsoog vonden de Sherlocks uiteindelijk toch nog de volgende coördinaten, welke verstopt zaten in een fles.

De dreigbrief voor boxenbouwer Gijs

Inmiddels zat de vakantie er weer op voor Jari en Gijs. Bij Gijs lag wel een zeer bijzonder ‘welkomstgeschenk’ op de mat, namelijk een dreigbrief. Het Ei moest op 24 december in de bosjes aan de Hennepstraat worden neergelegd, helaas was Gijs nog op vakantie op 24 december. Dus ook deze poging van Paul viel in duigen om ons te ontmaskeren. 

Werelddorp Erp

Wij waren inmiddels in het bezit van beiden coördinaten dus konden we ons gaan richten op de laatste stap. Helaas ging dit richten Teun niet zo goed af.  Volgens Teun zou het Ei midden in een weiland in Erp liggen. Dit vonden wij allen wel erg vreemd, dus ging Gijs nog eens in de weer met de coördinaten. Ditmaal kwam er een realistischer resultaat uit: een huis aan de Stevertsebaan. Na lang getwijfeld te hebben besloten we toch ook maar daar te gaan graven, helaas dit keer zonder resultaat.

Na deze laatste poging kwamen wij langzaam in contact met onze tegenspeler: Paul Jansen. Zo organiseerden we tot slot maar eens een avond waarin hij en wij ons verhaal zouden doen. Eind goed al goed!

Het Zilveren Ei dat nog altijd niet gevonden is...

Na Pauls verhaal op de blog is nu ook ons verhaal daar. Wij hopen dat voor de lezers van deze blog nu ook hun eigen speurtocht rond is. Wij willen in ieder geval Paul en alle anderen die mee hebben geholpen aan dit project enorm bedanken voor de vele uren plezier die wij hieraan hebben beleefd. Bedankt!

En hoogstwaarschijnlijk…Tot ziens! 

De Semiplekkers

De beruchte semiplekkers

Niemand anders dan dit groepje Riethovenaren met de juiste mix van durf, intelligentie, nieuwsgierigheid en geluk, heeft het Zilveren Ei bijna gevonden. Binnenkort verschijnt hier het ongelofelijke verhaal van dit viertal met hun bijnaam de "Semiplekkers".

Einde

Paul Jansen met het zilveren ei

De dromerige sukkel Harrie van de Biggelaar probeert samen met zijn broer Teun, de succesvolle techneut, een historisch Zilveren Ei uit Riethoven te vinden. Hiervoor hebben ze het afgelopen jaar hemel en aarde bewogen. Helaas was het vergeefse moeite. Het is hen niet gelukt. Het spel is uit.

Wegens tijdgebrek en omstandigheden moeten we er helaas mee stoppen. Ikzelf, Paul Jansen, ben de bedenker en schrijver van dit verhaal. Ik ben het project ooit gestart als belofte aan Romy van As en Julia van Heesewijk omdat zij mijn vorige spel de "Riethovenmol" gewonnen hadden. Uiteindelijk zou het Zilveren Ei in de slaapkamer verstopt moeten liggen van hun hartsvriendin Fenna Coppelmans. Er lagen nog veel plannen om dat uiteindelijk te verwezenlijken...

Gaandeweg dit project zijn er doelen bijgekomen, waarvan denk ik mijn groeiende liefde voor het dorp Riethoven uiteindelijk de grootste drijfveer was.

Het kernteam bestond uit de volgende mensen:

- Romy van As, Dorpsstraat (morele steun en humor)
- Julia van Heesewijk, Vlasstraat (perkamentjes van koffie)
- Paul Jansen, Gildestraat (bedenker en tekstschrijver)
- Anne-Linde Jansen, Gildestraat (foto's)

We hebben ook nog onmisbare hulp gehad van:

- Lucienne Baartmans, Gildestraat (hulp bij het maken van de attributen)
- Peter van Heesewijk, Vlasstraat (beschrijver van de perkamenten)
- Alois van Zandvoort, Eindhoven (stand-in voor Harrie van de Biggelaar)

Het was fun, spannend en redelijk succesvol. Maar liefst 3.660 bezoekers hebben het Ovum Argentum blog gevolgd tot op de dag van vandaag. Het was leuk om ook te zien dat naast de populairste zoektermen "ovum argentum" en "zilveren ei Riethoven" ook termen als "aangebrande aardappels", "metaaldetector gc 1022" en "duizend euro biljet" (via een Russische site!) ons hebben gevonden.

Een van de hoogtepunten was het bezoek aan het Brabants Archief in Den Bosch. Tot onze verbazing werkte ze vol enthousiasme mee aan ons project. Hieronder zien we een ludieke actie van Romy van As om met een wit handschoentje in beeld te komen op de foto die op de blog staat.

De hand van Romy is te zien in het Brabants Archief

Onze poging om ook de Universiteit van Tilburg te laten meewerken mislukte jammerlijk. Zo stelt Professor Kempische geschiedenis Arnoud-Jan Bijsterveld in een mail aan ons

"Ook de insteek - Riethoven in concurrentie met nabijgelegen plaatsen - lijkt me weinig zinvol en eerder de nadruk te leggen op lokale trots dan op besef van de wederkerige afhankelijkheid tussen dorpen in het verleden. Mijn opdracht is de werkelijke geschiedenis en de waarde van ons erfgoed uit te dragen, niet om geschiedenis te verzinnen."

Veel tegenwind kregen we ook te verwerken van een groepje Riethovense jongeren onder leiding van Gijs van Otten, Jari Hermans en Gijs van Beek. Nadat ze via een sublieme actie de eerste schat aan het einde van de Tonterstraat in bezit hadden genomen (wat helemaal niet de bedoeling was!), wisten ze ook de tweede schat in de toren van Eersel te bemachtigen. Hierdoor lag het spel voor lange tijd stil.

De "dreigbrief" voor Gijs van Otten

We hebben toen zelfs nog een "dreigbrief" naar Gijs van Otten gestuurd om de benodigde informatie om de zoektocht voor te zetten te bemachtigen. Helaas is dat niet gelukt. Er is aan hun kant veel achter de schermen gebeurd waarbij de sporen uiteindelijk zelfs naar Bergeijk leidden. Ik hoop dat een van hen zich meldt zodat we hun kant van het verhaal ook eens horen. Het waren in elk geval goede en professionele tegenspelers!

Uiteindelijk ligt de volgende clue nog ergens in de overblijfselen van een oud huis in Steensel. Wie deze vindt kan zich bij ons melden.

Ik kan me voorstellen dat men nog vragen heeft over de zoektocht naar het Zilveren Ei. Wat was er nu wel en niet waar? Hoe kwamen wij aan die gymschoen van Gijs? En welke geheime informanten hebben ons verschillende diensten bewezen? Mocht je een vraag hebben post hem dan als commentaar op deze blog. Dan kan iedereen het antwoord meelezen.

Wat nu? Geef me wat tijd. Ik ben van plan een nieuw project te starten, maar dan wat grootser opgezet en waarbij het doel is om Riethoven op de kaart te zetten in Nederland. Dat gaat me niet alleen lukken. Als je mee wilt doen of wanneer je ideeen hebt, meld je dan aan. Mijn e-mail adres is Paul.Jansen@tiobe.com.

Tot de volgende keer!

Paul Jansen

De Mechanische Bij

De Teun-bee-34.3-beta heeft haar werk gedaan!

De mens doet haar beste vindingen met de rug tegen de muur. Wanneer hij ertoe gedwongen wordt vanuit een moeilijke positie. Zo ook mijn broer Teun. In een hulpeloze poging om mijn leven te redden beloofde hij me dat hij de schat van Jari Hermans en Gijs van Otten zou terugbrengen. Maar hij had toen nog geen idee welke technologie hem daarbij zouden gaan helpen.

Nu, enkele weken later, blijkt hij geniaal werk geleverd te hebben. Wie vantevoren gezegd zou hebben dat je met een geluidsarme, op-afstand-bestuurbare, vliegende nachtkijker een huis zou kunnen binnendringen zou niet geloofd worden. En als je er dan bij optelt dat de webcam de juiste foto's heeft gemaakt en zonder noemenswaardige kleerscheuren het huis weer heeft verlaten in het donker is duidelijk dat er een wonder is geschied.

Teun-bee versie 25 (nog met zijsteuntjes)

Teun en zijn technologie hebben voor mij goddelijke status gekregen. Ik ben een nederig mens naast deze grootmeester. Een misdienaar die schromelijk en onbeholpen de kelk naar de priester brengt.

En zomaar te bedienen met Teun's iPhone...

Omdat ikzelf weinig technisch onderlegd ben, kan ik de details niet beschrijven, maar Teun heeft me beloofd om de bouw en de werking van zijn Teun-bee-34.3-beta, zoals hij hemzelf noemt, op het Internet te publiceren. Ik moest in elk geval  van hem melden dat het centrale hart een Mikrokopter FlightCtrl ME bordje met een AR.Drone chassis en een uitgeklede Sony CCD 420 TVL nachtkijker is.

Oefenen in het schemerdonker

Er gingen vele oefenuren voorbij. Natuurlijk mocht ikzelf deze vliegende camera nooit bedienen van Teun. We hadden elkaar plechtig beloofd om geen onethische dingen uit te halen met deze mechanische bij. Behalve dan bij Teun's mooie overbuurvrouw. Want ja, we moesten toch oefenen in realistische omstandigheden.

We hadden ook een keer flinke schade

Op een nacht was het zover. Teun en ik begaven ons naar de Dorpsstraat van mijn geliefde dorp. In zijn hand de Teun-bee-34.3-beta. Het was helder en er stond weinig wind. Een open dakraam was voldoende om de drone binnen te krijgen in het huis van de dader. Behendig en nauwgezet zoemde de camera door het huis, ondertussen vele foto's doorsturend naar Teun's iPhone. Ik was blij dat Teun de bediening voor zijn rekening nam want mijn hart, mijn handen, alles trilde aan me. Een minieme fout en de Teun-bee zou verloren gaan.

Het duurde allemaal niet lang (tenminste zo leek het) want we hadden de benodigde papieren verrassend snel gevonden. Ik herkende het zegel en slaakte een korte kreet van opwinding. Teun keek me vermanend toe, gevolgd door een brede grijns. Mission completed!

Thuis was het eindelijk mijn beurt om te laten zien wat ik kon. De groenige nachtfoto's moesten worden verscherpt en bijgesteld. De teksten moesten worden nagelezen. Het deel met het Ovum Argentum zegel bevat de volgende tekst:

Het bewijs van de replica

"Deesche niet zilveren replica van het ovum argentum is aangebooden door burgemeester Langedijk toe Vlashoeve aan Carolina van Grotel".

Het is hetzelfde handschrift als de huwelijksakte. Kortom, het echte ei is dus nog ergens! Daarover gaat het andere deel dat we vonden. Daarop staat:

De lengtegraad is bekend!

"Het echten ei ligt op den Lengtengraad E 5,375672. Den Breedtengraad zit in een van den fleschen in den ...". Aaaah, we misten de rest van dit papier. We hadden hier wel een foto van maar die was vele malen te onscherp.

Niet getreurd, we doen namelijk weer mee. De lengtegraad loopt over de westkant van Riethoven! Zie onderstaande foto. Zoveel nieuws, zoveel geluk, ik kan het nauwelijks dragen.

De lengtegraad waarop het Zilveren Ei ligt

Broederliefde

Ik waande me al dood

Hoe diep gaat het leven? Ik waande me al dood, las mijn eigen doodsadvertentie, had mijn "famous last words" al vele malen gerepeteerd. En toen kwam Teun. Mijn bijna 10 jaar oudere broer trok me uit het geestelijke dal. Hij nam me tijdelijk op in zijn gezin om me te laten herstellen.

Ja, met die pubermeiden van hem had ik welgeteld 5 minuten per dag tijd op de badkamer en werd er alleen maar gekletst over Glee, Maybelline en de CosmoGirl. Maar daar tegenover stonden de vermakelijke verhalen over school en de eindeloze rij cupcakes die door hen gemaakt werden en opgegeten moesten worden. Ik was weer terug in de realiteit.

En van Teun leerde ik dat ik me wat minder naief moet opstellen, dat ik er beter aan doe om er niet met al mijn onschuld in te vliegen en mijn enthousiasme/verwachtingen niet moet projecteren op anderen. Eigenlijk heeft Teun zelf de mensheid al afgeschreven en gelooft hij alleen nog in de machine. Zover wil ik niet gaan, ik hou van de mensheid, dat zal ik niet opgeven, hoe onmogelijker hoe meer ik zelfs van ze houd. Maar ik begrijp nu ook dat je met wat minder absolutisme ontspannender kunt leven. Zoals een jeugdvriendin ooit schreef in mijn dichtbundel "Gemengde Tijd" van Jacques Hamelink: "Tout est relative".

Een wijze raad

Teun kijkt veel naar crimi's op TV. Toen ik hem had verteld van de manier waarop ik voor de gek ben gehouden met het Zilveren Ei, zag ik hem glimlachend wegkijken en beloofde hij me dat hij de daders zou opsporen. De volgende avond zei hij dat hij een combinatie van "Inspector Morse" deel 29 en "Midsummer Murder" aflevering 12 zou gaan toepassen.

Als een volleerd detective nam hij me mee in zijn auto naar hulpkoster Maas uit Eersel. De regen werd weggewuifd door de ruitenwissers van zijn Jaquar Mark 2. Uit de boxen klonk een zware opera van Wagner. Aangekomen in de pastorie van Eersel toverde hij een stapel foto's uit zijn vaalbruine regenjas. Vanuit een ooghoek observeerde hij de hulpkoster terwijl deze schaapachtig door de foto's bladerde.

De daders ontmaskerd...

Teun had foto's van allerlei jongensjeugd uit Riethoven meegenomen. De carnaval, de volleybalclub, de voetbalclub, geen gelegenheid of hij had er een foto van. Uiteindelijk stopte mijnheer Maas bij een foto uit 2011 van de toenmalige B2 van V.V. Riethoven. Hij kon 2 personen met grote zekerheid identificeren. Hoera!

Enig speurwerk later wist Teun me te vertellen dat het ging om Jari Hermans en Gijs van Otten, beiden woonachtig in de Dorpsstraat in Riethoven. Ik was definitief van mijn depressie genezen. "Op naar die Dorpsstraat!", schreeuwde ik als een blij kind dat voor het eerst "politie en boef" speelde. Vaderlijk pakte mijn broer me bij mijn schouder. "Dat bedoel ik Harrie, je moet je enthousiasme wat doseren. Wij gaan dit anders aanpakken".

Over de genialiteit van Teun's idee en zijn geknutselde Teun-bee-34.3-beta zal ik het in mijn volgende blog hebben.  

Ons Harrie

Hier spreekt Teun, de broer van ons Harrie. Ik ken niet zo mooi schrijven als ons Harrie. Maar daar gaat het nu nie om. Het belangrijkste is om te melden dat het nie goed gaat met ons Harrie.

Hij is nie meer zijn eigen. Hij kijkt alleen nog maar naar Amerikaanse reclameprogramma's op TV, eet bijna niets meer, verwaarloost zijn cavia's en heeft de hond ook al dagen nie meer uitgelaten. Het enige dat hij af en toe zegt is een Latijnse spreuk. Volgens de dokter heeft ons Harrie last van "catatonische stupor". Dat is heel ernstig. Daar ken je zelfs dood aan gaan.

Het is allemaal gekomen door zijn obsessie voor het zilvere ei. Hij dacht dat hij er zo dichtbij was en voelde zich daarna zwaar belazerd door een aantal jongeren uit Riethoven. Generaal-Majoor van Deusen heeft het alleen maar erger gemaakt.

We zijn allemaal erg verdrietig en ons mam denkt dat we ons Harrie alleen maar kunnen helpen door dat zilvere ei voor hem te vinden. Dus....

JONGEREN VAN RIETHOVEN HELP ONS! AL IS HET MAAR EEN HINT.

Je kunt me altijd mailen op saturn62moons@gmail.com.    

De Toren van Eersel

De Klokken van Eersel

Tweede kerstdag bracht een verlossende mail voor me over het Zilveren Ei (zie link voor meer details). Het ging eindelijk gebeuren! Het ei lag in de kerktoren van Eersel. Euforisch was ik. Ik groette die dag de buurvrouw met mijn breedste lach, gaf mijn cavia's extra voer en keek de hele avond geen TV. Oooh, was die wonderschone dag maar nooit voorbijgegaan.

Het onheil naderde echter zonder dat ik het in de gaten had. Het stond klaar, daar, achter de deur van de volgende dag. En omdat in mijn naiviteit mijn hart altijd open, kwetsbaar en vol hoop is, kwam de klap die daarop volgde extra hard aan.

Het was nog niet zo eenvoudig om de kerktoren van Eersel binnen te komen. De pastoor was vriendelijk maar delegeerde deze taak aan de koster. Maar de koster was slecht ter been en was dus niet bij machte de toren te beklimmen. Dus verwees de koster me weer door naar de hulpkoster. Ik verwachtte nog een assistenthulpkoster en een assistenthulpkoster in opleiding, maar het bleef gelukkig bij die hulpkoster. Jan Maas was zijn naam.

Hulpkoster Jan Maas

"Wilt u ook de kerktoren binnen?", sprak mijnheer Maas in zijn langzame, wat raadselachtige toon, "Dan bent u al de tweede in korte tijd". Schrik. "Wat, hoezo tweede?", antwoordde ik twijfelend. "Ja, afgelopen zaterdag zijn er een aantal jongens in de kerktoren geweest. Die hebben een kistje meegenomen. Ze wilde de zaterdag ervoor komen maar toen was er een begrafenis". Een schokgolf door mijn ruggegraat. "Uhhh, ik bel U later wel terug...". Het duizelde. Weer te laat!

Waarom ik de dag erna de hulpkoster weer terugbelde weet ik niet, maar je hoort zoiets vaker van mensen die het verdriet recht in de ogen willen zien. Ik wilde toch de kerktoren in.

De Vlonder in de Toren inclusief Controlekamertje

Op de afgesproken tijd stond Jan Maas al voor de kerktoren op me te wachten. Hij glimlachte wat onbeholpen naar me.

- "Mijnheer van de Biggelaar?"
- "Ja, aangenaam" (we schudden handen)
- "Jan Maas"                                    
- "Harrie van de Biggelaar"
- "Ja, ik weet niet waarvoor u nog komt, maar de schat is al weg"
- "Ik... ik weet het, ik wil dadelijk naar de plek kijken, maar kunt U me eerst vertellen wie die jongens waren? Wat weet U van hen?"
- "Het waren drie jongens, eentje was op vakantie dus ze hadden een andere meegenomen. Het waren heel voorkomende jongens uit Riethoven." [Aahhh, dus het waren waarschijnlijk dezelfden, geen vreemde inmenging vanuit Bergeijk]
- "Hoe oud waren ze?"
- "Ongeveer 16 a 17 jaar. Ze zaten op het Sondervick college zeiden ze." [Mmm, interessante informatie]
- "Maarre... vond U het niet vreemd dat die jongens iets kwamen zoeken in de toren? En daar ook nog iets vonden?"
- "Uhhh, nee. Ik dacht dat het een of andere speurtocht was." [Arrrgh, een speurtocht, wat bezielde deze man? Had hij te veel naar Fort Boyard gekeken of zo?]
- "Dacht U niet die gaan er vandoor met iets wat de kerk toebehoort?"
- "Nee, ach nee." [Help! Wat een flegmatiek!]

De  grote Sleutelbos van Mijnheer Maas

En veel meer kwam niet uit deze diender. Hij deed gewoon zijn werk en stelde er verder geen vragen bij. Ik vroeg daarom maar om de plek te gaan bekijken waar het kistje gevonden was. Hij greep naar zijn enorme sleutelbos en na enige tijd had hij de juiste sleutel voor het deurtje naar boven gevonden. Een smalle wenteltrap met loodrechte glas-in-lood raampjes wees de weg naar de toren. We bereikten verrassend snel de top.

Het Deurtje naar boven achter een Kerstboom

Boven was een grote vlonder waar de klokken hingen, een klein ingebouwd controlekamertje, en rechts wees hij mij de nis waar het kistje al die tijd gelegen had. Hij keek me aan met een onbeholpen grimas. Iets wat tussen spot en medelijden in zat. Hij zag de pijn in mijn ogen en keek snel naar de grond.

De Nis waar het Kistje had gelegen...

Niet veel later nam ik zwijgend afscheid van hem. Op weg naar bushalte 150 (lijn Reusel - Eindhoven) begon het lichtjes te regenen. De bus was gelukkig op tijd. Binnen keek ik mistroostig uit het beslagen raam. Schuin voor me zeurde een kind om snoep bij haar moeder. Achter me hoorde ik een stelletje giechelen. Het leek wel of ik niet meer deel uitmaakte van deze wereld.

Thuis bleef ik maar met 1 vraag zitten. Waarom hadden ze me hoop gegeven door die mail te sturen, om me daarna zo genadeloos af te straffen? Heb ik iets misdaan? Ik heb Ferry Koolen nota bene nog duizend maal bedankt voor zijn actie. Maar ik had hem in plaats daarvan moeten uitroken en martelen. Laten spartelen hangend aan de kerkklokken terwijl het 12 uur slaat.

Maar zo ben ik niet. Ik voel me zo alleen, zo in de steek gelaten door de mensheid. Ik weet niet of ik dit nog aan kan.